'The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes', de prequel die niemand echt nodig had, brengt ons 64 jaar terug in de tijd en onderzoekt de oorsprong van de autoritaire leider van Panem, Coriolanus Snow. Ondanks de spannende opzet, valt de film plat op het gebied van uitvoering en karakterontwikkeling.
Het verleden van Coriolanus Snow
De film 'The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes' neemt ons mee terug naar een tijd voor de originele Hunger Games films en onthult de oorsprong van Coriolanus Snow, de autoritaire leider van Panem. Helaas is deze jongere versie van Snow, gespeeld door de Britse acteur Tom Blyth, een tamelijk saai personage. De film lijkt overbodige en onnodige hoofdstukken in Snow's leven te belichten.
Bekijk hier de trailer: https://www.youtube.com/watch?v=5g7mrjSaf8E
Lucy Gray Baird, de charismatische mentee
Lucy Gray Baird, gespeeld door Rachel Zegler van 'West Side Story', is de mentee van Snow. Ze weet hoe ze de camera's moet bespelen, heeft een geweldige zangstem, maar helaas ook een afleidend Zuidelijk accent. Snow is begrijpelijkerwijs gecharmeerd en begint plannen te smeden om ervoor te zorgen dat Lucy de dodelijke competitie overleeft.
Veel actie, weinig spanning
Ondanks de vele actiescènes en prachtige sets, slaagt 'The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes' er niet in om de kijker te boeien. De film zwalkt van een slap romantisch subplot naar karakters die nauwelijks een indruk achterlaten, wat bijdraagt aan het saaie gevoel van de film.
Ondanks zijn tekortkomingen, kan 'The Hunger Games: The Ballad of Songbirds & Snakes' nog steeds de nieuwsgierigheid van de hardcore 'Hunger Games'-fans wekken. Maar voor de casual kijker of degenen die niet zo vertrouwd zijn met de franchise, is de film waarschijnlijk niet de moeite waard om te bekijken.
6.5/10
